Autoavaliarnos

A semana pasada debido a que fixemos o exame escrito de saltos de atletismo, prodúxose unha situación que para os que estamos ao modelo de dar clase habitual resultounos extraño, pero non por eso menos efectivo, xa que tras facer o exame e ter un pouco de descanso, dispuxémonos a correxir cada un de nós o seu propio exame, e dirán algúns profesores, pero como se pode facer iso, os alumnos vanse calificar cunha nota superior á merecida, o certo é que ese risco existe, pero estamos ante alumnos responsables e que están neste ciclo para aprender e na miña humilde opinión, o de autoavaliarnos estivo moi ben, xa que na vida e sobre todo se aspiras a ser técnico deportivo, tes que aprender a evaluar e en quen vas mostrar máis enfase á hora de evaluar que en ti mesmo? A parte con este método os alumnos, é dicir nós, aprendemos moito mellor dos nosos erros. Así que a autoavaliarnos, un método novedoso e creo que moi efectivo.

O paso do listón na pértiga

Na pértiga tralas fases de carreira, batida e enrrollamento e anterior á fase de caída, está a fase do paso do listón. Esta pode que sexa senón a fase máis complicada, unha das máis complicadas, comeza co aproveitamento de que a pértiga está totalmente estirada, as cadeiras e os pes elévanse cara arriba facendo impulso cas mans contra a pértiga, tralo impulso o saltador comeza a fase do xiro por riba do listón, pasando a estar sen ningún apoio, o saltador está no aire. Posteriormente as pernas deixanse levar cara a vertical extendidas e xuntas, finalizando cunha posición coñecida como posición de gamba, xa que recorda a este animal, por último elévanse os brazos e prepárase a caída que é desde bastante altura.

Mellores triplistas da historia

Como na clase xa rematamos de ver a técnica de triplo salto e porque non decilo, pareceume unha proba atlética moi complicada, quixen facer unha entrada sobre ela, pero non quería facer a típica entrada na cal vas falas sobre a técnica, entón estiven vendo vídeos e vin un que me apasionou e que debín ver unhas 10 veces, en principio fíxeno para ver a técnica dos saltadores, pero despois díxenme, porque non facer unha entrada sobre este vídeo? Non estará nada mal, así que aí vai o vídeo.

Posición del cuerpo en la mariposa

Se pueden diferenciar tres posiciones que el cuerpo adopta en la mariposa:
 
    - El cuerpo del nadador debería estar lo más nivelado posible durante las fases más propulsoras de la brazada. Estas fases son el barrido hacia adentro y el barrido ascendente ya explicadas en la técnica de brazos. Esto se consigue llevando las piernas hacia arriba durante el barrido hacia adentro y procurando que la patada que se realiza durante el barrido ascendente no sea demasiado profunda.

    - Las caderas deberían desplazarse hacia arriba y hacia adelante a través de la superficie durante el primer batido descendente. Si las caderas sólo suben hacia la superficie, la patada no habrá sido lo suficientemente propulsora ni habrá cumplido la función de colocar el cuerpo en una posición hidrodinámica.

    -  La potencia de la segunda patada no debería ser tan importante que empujara las caderas del nadador sobre la superficie. Esto afectaría al recobro de los brazos. Los movimientos ascendentes y descendentes del cuerpo del nadador no deberían ser exagerados. Una ondulación excesiva incrementa el espacio que los nadadores ocupan en el agua y por consiguiente, la resistencia del agua al movimiento hacia adelante.

En la mariposa el cuerpo debe tener un cimbreo, que es adecuado cuando:
 
    -  La cabeza baja sólo por debajo de los brazos en el momento en que las manos entran en el agua.

    - Las caderas se elevan justo lo necesario para romper la superficie durante el primer batido descendente de las piernas.

    - Las caderas y las piernas no están colocadas a demasiada profundidad al completar el batido descendente en la segunda patada.



    

O rugbi tag

Xa sei que este deporte foi visto xa fai uns días nas clases, pero apetecíame neste momento pararme un pouco a falar del. Paréceme unha moi boa adaptación do rugbi a situación de moitos dos centros de ensinanza, xa que o rugbi tag ao carecer de placaxes, evítase que os practicantes caia ao chan e se poidan mancar nunha superficie de cemento, outros dos grandes aspectos deste deporte é que grazas a el moitos alumnos poden aprender o fácil que é se xoga en equipo, xa que un alumno que ten unhas grandes capacidades físicas en comparación cos demais pode pensar que vai ser moi fácil que o seu equipo gañe, pero como neste deporte non se pode placar e con simplemente sacarlle unha das dúas cintas que leva na cintura xa consigues cortar a súa carreira, este alumno non pode "abusar" tanto, xa que de ser o rugbi normal e ser superior fisicamente aos seus rivais collería o balón e non o soltaría e así polo menos pode aprender a xogar en equipo.

O salto de lonxitude

   Aproveitando que na clase de hoxe comezamos a ver así polo miúdo os saltos no atletismo e que especialmente nos centramos no salto de lonxitude, gustaríame falar un pouco sobre esta disciplina e tamén sobre o que foi, é e será o salto de lonxitude máis mítico de tódolos tempos, o que Bob Beamon deu nos xogos olímpicos de México 68, que durante moitísimos anos foi récord mundial.

   A continuación falarei un pouco do salto de lonxitude pero sen meterme moito en fundamentos técnicos, posto que para eso considero que necesitarei experimentar por min mesmo o salto de lonxitude, xa que a pesar de ter visto miles e miles de vídeos de saltos de lonxitude ao longo da miña vida, non podería facelo todo o ben que eu quixera. O foso de area ao cal caen os atletas tras facer o salto está colocado na parte interior das pistas, como se pode observar na imaxe.









   A pista de aceleración ten sobre uns 45 metros, aínda que os atletas non utilizarán expresamente os 45 metros, xa que cada un utilizará a distancia suficiente para facer unha carreira de aceleración e chegar case que á súa máxima velocidade ao talonamento, que así é como se coñece o momento no cal o atleta se impulsa cunha soa perna. Na imaxe seguinte pode observarse como é a pista de aceleración e o foso, o cal está cheo de area e ten unhas medidas de 3 metros de ancho e 10 de largo.

 

  

   Procedemento do salto:

    

     -O salto cosiderarase nulo se:

        a) Preme na parte azul da táboa de batida da imaxe anterior.

        b) Irse fóra do foso
        c) Realizar unha voltereta
        d) Toca o chan fóra da área de aterraxe, deixando unha marca máis próxima da liña despegue que a que deixou no foso
        e) Camiñar de espaldas na zona de aterraxe

A medida está feita a partir da táboa de batida ata a zona máis próxima de aterraxe do corpo no foso

Cada saltador realizadas tres saltos clasificación.

Declarado gañador quen fica co salto máis longo. Se ocorre un empate, a segunda mellor marca determina a vitoria.

Cando ten máis de oito competidores, cada un terá dereito a tres intentos e os 8 mellores tralos tres saltos, terán outras tres tentativas de mellora.

O tempo dispoñible para facer intentos é de 1 minuto e 2 minutos en fases finais da competición.

   O salto de Bob Beamon

   Evidentemente eu non recordo o salto de Bob Beamon, posto que en 1968 eu aínda non nacera, pero téñoo visto miles de veces por televisión ou en internet como pasou hoxe, velo deume unha idea, porque non falar un pouco polo miúdo do que para a historia do atletismo significou ese salto. Para empezar direi que nos xogos olímpicos de México, batíronse grandes marcas posto que se disputaban a unha altura moito maior da normal, feito que favorece que o rendemento dos atletas sexa mellor, pero é que o dese salto foi moi épico, xa que tiveron que sacar a cinta métrica para medir o salto, xa que o medio utilizado naqueles tempos non tiña magnitude suficiente como para medir o salto, ademais para engadirlle máis épica ao momento, o propio saltador non soupo o que saltara ata uns momentos máis tarde, xa que ao ser estadounidense non tiña coñecemento do sistema mátrico que utilizan en México, que é o mesmo que utilizamos nós actualmente. O salto foi de 8'90 metros, récord mundial por moita distancia e por moito tempo, concretamente 22 anos, 10 meses e 22 días, ata que Mike Powell conseguiu saltar 8'95 metros. O salto de Bob é sen dúbida un dos momentos que fai grande o deporte e se se me permite unha breve opinión persoal, momentos coma ese son os que fan grande o deporte, deporte que cada vez está máis mediatizado e cada vez máis perfeccionado, pero aínda así está moi devaluado debido ao gran negocio que moitos queren facer a raiz do deporte e que na actualidade empaña momentos coma este, nos cales o atleta que consigue a marca debe ser o verdadeiro protagonista, pero nos cales actualmente se busca sacar negocio.

El paso de vallas

El paso de vallas consta de tres pasos, que describiré a continuación:

Apoyo. El contacto con el suelo se produce sobre la zona metatarsiana. La flexión de la rodilla es mínima. Se produce una amortiguación y pérdida de velocidad por una desaceleración.

Impulso. Las articulaciones de la cadera, rodilla y tobillo de la pierna de apoyo se encuentran totalmente extendidas en el despegue. La pierna de ataque se eleva rápidamente a la posición horizontal contribuyendo con la aceleración presentada por la aplicación de fuerza.

Vuelo. La pierna de ataque se eleva estirada prácticamente en su totalidad para pasar por encima de la valla, lo que se busca es pasar lo más cerca posible de la valla para que la pérdida de velocidad sea la mínima posible, la pierna de impulso pasa por encima de la valla pero doblada y en posición lateral, es decir, con la parte interior del muslo como la parte más cercana a la valla. En el momento de vuelo, el tronco debe inclinarse un poco hacia adelante para favorecer el paso de valla, ademán así favorecemos que la cadera se eleve lo mínimo posible, de ahí el nombre de paso de valla, no de salto de valla, si en vez de saltar las vallas las saltásemos, perderíamos mucho tiempo. Tras el vuelo el corredor tratará de bajar lo más rápidamente posible las piernas para continuar con la carrera y perder el menor tiempo posible.








Aquí una imagen con las fases del paso de valla.

https://www.youtube.com/watch?v=sCJL1HOOnLY

https://www.youtube.com/watch?v=h0nalKrQfZk

Aquí dejo dos enlaces de una carrera de 100m vallas femenina y otra de 110m vallas masculina, para que podáis comprobar todas las fases a cámara rápida y así también vivir la emoción de estas alucinantes carreras.

Si se me permite una humilde opinión, como en el módulo de Actividades Físicas Individuais ya hemos comenzado a ver en la práctica el paso de valla, diré que me parece una de las disciplinas más interesantes de todas las existentes en el atletismo.